«یِک رازِ دور و دیرینْ اِفْشا کُنَم بَرایَت دَرْ مَسْلَکِ مُغانِه جُزْ مِهْرْ نیستْ غایَت گَر این هُنَر نَداری، دَرْ خانه نیستْ جایَت یا بَنْدِه‌ٔ خُدایی یا خود شَوی خُدایَت «زآنْ یارِ دِلنَوازَمْ شُکْریستْ با شِکایت گَرْ نُکتِه‌دانِ عشقیْ بِشنُو تو این حِکایت» هَفتْ آسمانْ نَگُنْجَدْ دَرْ هِیبَتِ نَبَرْدَم مَنْ واپَسینْ سَوارَمْ، مَنْ آسمان‌ْنَوَرْدَم چون هورْمَزدِ گَرْدونْ گِردِ زَمینْ نَگَرْدَم مَنْ دَرْ مَدارِ مِهرَم، یِکتاسْتْ چَشْمِ زَرْدَم «بی مُزْدْ بود و مِنَّتْ هَرْ خِدْمَتی کِه کَرْدَم یا رَبْ مَبادْ کَسْ را مَخْدومِ بی‌عِنایَت» آنْ جادویِ مُغانِه، وٰآن بادِه‌ها چِه شُد پَسْ؟ از اینْ مِیِ سَبُکْسَرْ شُدْ جام‌ْها هَمِه گَسْ زینْ کودَکانْ نَبالیدْ مَردیْ بَسَنْدِه و بَسْ دَرْ مَغْزْ، خام و پوکندْ اینْ میوِه‌هایِ نارسْ «رِندانِ تِشْنه‌لَبْ را، آبیْ نِمی‌دَهدْ کَسْ گویا وَلی‌شِناسانْ رَفْتَندْ اَزْ این وِلایت»
Symphonic heavy metal
Persian
The lyrics evoke a profound sense of longing and introspection, intertwining themes of love and spirituality. There is a bittersweet quality that suggests both beauty and melancholy, exploring the depths of human connection and the quest for divine understanding.
This song is suitable for live performances where the themes of introspection, love, and existentialism can resonate deeply with an audience. It could also fit well in theatrical productions that center around mystical or spiritual journeys.
The song likely features intricate instrumentation typical of symphonic heavy metal, incorporating orchestral elements alongside heavy guitar riffs. The lyrics suggest a complex structure with shifts in tempo and dynamics, emphasizing emotional peaks and valleys that enhance the lyrical content.
«یِک رازِ دور و دیرینْ اِفْشا کُنَم بَرایَت دَرْ مَسْلَکِ مُغانِه جُزْ مِهْرْ نیستْ غایَت گَر این هُنَر نَداری، دَرْ خانه نیستْ جایَت یا بَنْدِه‌ٔ خُدایی یا خود شَوی خُدایَت «زآنْ یارِ دِلنَوازَمْ شُکْریستْ با شِکایت گَرْ نُکتِه‌دانِ عشقیْ بِشنُو تو این حِکایت» هَفتْ آسمانْ نَگُنْجَدْ دَرْ هِیبَتِ نَبَرْدَم مَنْ واپَسینْ سَوارَمْ، مَنْ آسمان‌ْنَوَرْدَم چون هورْمَزدِ گَرْدونْ گِردِ زَمینْ نَگَرْدَم مَنْ دَرْ مَدارِ مِهرَم، یِکتاسْتْ چَشْمِ زَرْدَم «بی مُزْدْ بود و مِنَّتْ هَرْ خِدْمَتی کِه کَرْدَم یا رَبْ مَبادْ کَسْ را مَخْدومِ بی‌عِنایَت» آنْ جادویِ مُغانِه، وٰآن بادِه‌ها چِه شُد پَسْ؟ از اینْ مِیِ سَبُکْسَرْ شُدْ جام‌ْها هَمِه گَسْ زینْ کودَکانْ نَبالیدْ مَردیْ بَسَنْدِه و بَسْ دَرْ مَغْزْ، خام و پوکندْ اینْ میوِه‌هایِ نارسْ «رِندانِ تِشْنه‌لَبْ را، آبیْ نِمی‌دَهدْ کَسْ گویا وَلی‌شِناسانْ رَفْتَندْ اَزْ این وِلایت»
