Lumaki sa anino ng syudad ng Tondo, Sa iskinita ng kahirapan, doon ako nagbato. Ama’y lasing, ina’y umiiyak, Sa bawat suntok, panata kong babangon sa hirap. Ang kalye ang naging paaralan, Lumaban sa taksil, sa gutom at kaaway. Ngayon ang kamao ko’y bakal na nakatayo, Sa bawat bagsak, bumabalik nang mas mabangis pa ‘ko. Ohhh... ang kamao ng Tondo, Di matinag, di maglaho. Bawat suntok may kwento, Ang sakit ay tinanggap ko. Sa likod ng dilim, sindikatong naglalaro, Bawat alyansa, trinaydor, bawat utos di biro. Kahit patak ng dugo’y bumaha sa mga lansangan, Ang kamay kong may pilat, simbolo ng katapangan. Pinili ko ang laban, ‘di para sa ginto, Kundi para sa hustisya ng mga walang kwento. Ang bisig ng katarungan sa madilim na mundo, Ako ang kamao, tagapagligtas ng Tondo. Ohhh... ang kamao ng Tondo, Laban sa baluktot at taksil na tao. Di natatakot sa gulo, Ang laban ay para sa totoo. Sa wakas, tapos na ang dugo sa kalsada, Ngunit ang laban ay patuloy sa bawat umaga. Ako’y Tondo, ako’y bakal, hindi masisira, Kahit magdilim ang mundo, patuloy na magpapakilala. Ohhh... ang kamao ng Tondo, Hanggang sa huli’y tatayo. Isang alamat na buo, Ang sugat ay naging simbolo.
Combination of Dark Jazz and Dark Blues and Gangsta Rap
Filipino
The lyrics evoke a sense of resilience and determination in the face of adversity, embodying the struggles of the marginalized and the fight for justice. There is a raw emotional intensity that reflects anger, pain, and pride.
The song is suitable for scenarios where themes of social justice, resilience, and empowerment are needed. It can be used in protests, documentaries about urban struggles, or any media highlighting the fight against oppression.
The song combines rhythmic spoken word typical of rap with influences from dark jazz and blues, incorporating elements like heavy bass lines, minor chord progressions, and atmospheric instrumentation to create a moody and powerful backdrop. The use of metaphor and imagery is rich, particularly in referencing the physical and emotional scars of the protagonist, making it visually evocative.
Lumaki sa anino ng syudad ng Tondo, Sa iskinita ng kahirapan, doon ako nagbato. Ama’y lasing, ina’y umiiyak, Sa bawat suntok, panata kong babangon sa hirap. Ang kalye ang naging paaralan, Lumaban sa taksil, sa gutom at kaaway. Ngayon ang kamao ko’y bakal na nakatayo, Sa bawat bagsak, bumabalik nang mas mabangis pa ‘ko. Ohhh... ang kamao ng Tondo, Di matinag, di maglaho. Bawat suntok may kwento, Ang sakit ay tinanggap ko. Sa likod ng dilim, sindikatong naglalaro, Bawat alyansa, trinaydor, bawat utos di biro. Kahit patak ng dugo’y bumaha sa mga lansangan, Ang kamay kong may pilat, simbolo ng katapangan. Pinili ko ang laban, ‘di para sa ginto, Kundi para sa hustisya ng mga walang kwento. Ang bisig ng katarungan sa madilim na mundo, Ako ang kamao, tagapagligtas ng Tondo. Ohhh... ang kamao ng Tondo, Laban sa baluktot at taksil na tao. Di natatakot sa gulo, Ang laban ay para sa totoo. Sa wakas, tapos na ang dugo sa kalsada, Ngunit ang laban ay patuloy sa bawat umaga. Ako’y Tondo, ako’y bakal, hindi masisira, Kahit magdilim ang mundo, patuloy na magpapakilala. Ohhh... ang kamao ng Tondo, Hanggang sa huli’y tatayo. Isang alamat na buo, Ang sugat ay naging simbolo.